انتخابات و روش‌های مدیریت حکمرانی خوب موضوع سرمقاله سردبیر ماهنامه سفر است.
سایه‌ها بخشی از ناخودآگاه ذهن انسان‌هاست که عمدتا برای نفی آن می‌کوشیم.
کارل گوستاو یونگ روان‌شناس سوییسی جنبه‌هایی از رفتار و افکار انسان‌ها را کاویده است که از داشتن آن عموما شرمگین هستیم و یا علاقه‌های سرکوب‌شده‌ای هستند که نمی‌خواهیم آن‌ها را بپذیریم.
زباله‌های وجودی چون ضعف‌ها، ناکامی‌ها و ناملایمتی که ترجیح می‌دهیم هم‌چون خاکستری زیر فرش زیبا پنهان کنیم و آن‌ها را زندگی نکنیم.
همیشه وانمود می‌کنیم جنبه روشن زندگی انتخاب ماست.
یونگ با مثال جالبی این سایه‌های شخصیتی را تشریح کرده است نفس یا ایگو هم‌چون شمع فروزانی بخشی از وجود ما را روشن می‌کند،
طبیعتا این شمع بر بخش دیگری از وجود ما سایه می‌افکند که این در روانشناسی همان سایه “یونگ” نام دارد.
اما این بخش دور از دسترس گاهی کلید حل بسیاری از معماهاست.
گاهی نیازهای سرکوب‌شده‌ای هستند و گاهی علاقه‌هایی که در هزار توی ذهنمان پنهان‌اش کرده‌ایم.
هر شخصیتی سایه دارد و این واقعیتی انکارناشدنی است.
ناخودآگاه جمعی و انتخابات
حالا در مقیاسی بزرگ‌تر به سایه‌ها نگاه می‌کنیم در ناخودآگاه جمعی و آن جا که سیاستمداران می‌کوشند در وقت انتخابات، هیجان عمومی را به غلیان وا دارند.
در هر کوی و برزن، نورافکن‌ها روشن می‌شود تا به پستوها سرک بکشند و سایه‌ها را کنار بزنند و ببیند در آن زیردست‌ها چه خبر است.
ناخودآگاه جمعی ما سرشار از موفقیت‌ها، کامیابی‌ها و ناکامی‌هاست.
تاریخ، تمدن، ناروایی و رواداری و ده‌ها عامل همسو و متضاد به یک‌باره در موسمی مانند انتخابات از بطن جامعه می‌جوشد و سوار بر اسب چموش فناوری‌های ارتباطاتی ابزارهایی برای سیاستمداران می‌شود تا هیجان انتخاب را دوچندان کنند.
سایه‌ها در دوازدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری تا حدودی کنار رفت اما این بدان معنا نیست آن که نورافکن به دست داشت، فاقد سایه بود!
پیروزی اقای روحانی در انتخابات اخیر سایه‌های او را نیز کنار زد.
وظیفه سنگین روحانی پس از پیروزی
حالا وظیفه او و یارانش به مراتب سنگین‌تر از گذشته است.
شکست خوردگان این انتخابات اقلیتی پرشمار هستند، بخشی از موضوعاتی که مطرح می‌کنند واقعی است،
برای ریشه‌کنی فساد، ایجاد حق برابر رشد و توسعه و بهبود اوضاع اقتصادی برنامه‌ای دقیق و متکی بر نظم کارشناسی نیاز است.
هیجانات دوران انتخابات روی دیگر سکه مطالباتی است که تاکنون از توجه لازم بازمانده است
آقای روحانی با همین فرمان که به دست گرفته پس از انتخابات و چه بسا با شتابی بیشتر به پیش براند.
با پیروزی آقای روحانی در دوازدهمین دوره رقابت‌های انتخابات ریاست جمهوری
بیش از هر زمانی صنعت گردشگری به عنوان ابزاری برای ایجاد اشتغال پایدار در کانون توجه قرار گرفته است.
این بخش به تدریج به عنوان یک مطالبه بنیادین پس از انتخابات در جامعه ریشه می‌دواند.
جایگاه صنعت گردشگری کجاست؟
یکی از کاندیداها در جریان مناظره تلویزیونی انتخابات به‌درستی گفت که صنعت نفت، خودروسازی و معادن به دلایلی چون فناوری،
اتوماسیون و فضای رقابت‌های بین‌المللی ظرفیت‌های زیادی برای اشتغال‌زایی نداشته
و اهرم سستی برای اتکا به برنامه ایجاد شغل‌های چند میلیونی هستند.
اگر به دنبال تحقق شعار اشتغال پنج میلیون و یا بیشتر در کشور هستیم
هیچ بخشی به اندازه سرمایه‌گذاری در صنعت گردشگری سودآور نیست
و این نکته‌ای بودکه آقای روحانی نیز پیش‌تر بر آن تاکید داشته است.
این سخنی بیراهه نیست.
به‌دلیل آن که سرمایه بدون هیچ واسطه‌ای توسط گردشگران داخلی و خارجی به دوردست‌ترین نقاط کشور می‌رود،
می‌تواند راه‌کاری کارآمد برای مدیریت ناهنجاری‌های اقتصادی و اجتماعی باشد.
بنابراین برنامه‌های زیربنایی و اصلاح ساختارهای اداری و مدیریتی لازم است شتاب بگیرد تا سرمایه‌ها به این سو جذب شود.
روزهای جشن پیروزی هواداران که تمام شود، مطالبات فزاینده و نیازهای فروخفته مردمان این سرزمین یکی پس از دیگری بیدار خواهد شد.
حالا که سایه‌ها را کنار زده‌ایم این پرسش مطرح است که آیا برای زندگی در خانه شیشه‌ای و شفاف خود را آماده کرده‌ایم؟