ماهنامه سفر را آنلاین سفارش دهید و یا دانلود کنید
سال‌هاست که متولیان صنعت هتلداری از تسهیلات سرمایه‌گذاری در این بخش غافل بوده‌اند.
یا به دلیل عدم توجه به سازوکار دیپلماسی گردشگری و به‌کارگیری ادبیات تهاجمی در گفت و گو با دنیا داشته‌اند که ناشی از عدم تعامل سازنده با جهان بود.
آنها نتوانسته اند در عرصه جذب سرمایه های خارجی اقدام موثری انجام دهند.
شکی نیست که امروزه صنعت گردشگری «مرز» نمی‌شناسد.
تاسیسات گردشگری، به‌ویژه امکانات اقامتی و حمل و نقل در این بخش بسیار «سرمایه‌بر» است.
این سرمایه‌ها عمدتا در اختیار گروه‌های بزرگ سرمایه‌گذاری چندملیتی قرار دارد.
آنها نه برای سرمایه‌گذاری در ایران توصیه می‌پذیرند، نه به خواهش و التماس ما توجه دارند
و نه به دستور دیگری حاضر می شوند در جغرافیای سیاسی ما سرمایه گذاری کنند.
در قرن حاضر عمده مقاصد گردشگری رو به رشد و نوظهور در کشورهای در حال توسعه تعریف می‌شوند.
متاسفانه این کشورها علاوه بر اینکه فاقد زیرساخت‌های لازم برای توسعه گردشگری هستند،
به‌شدت درگیر فعالیت‌های کشاورزی و صنایع ناپایدار سنتی تخریب‌کننده منابع گردشگری طبیعی هستند
که به دلیل ترس از بروز بحران‌های اجتماعی از جمله بیکاری و توهم تولید ملی هزینه بر و ناکارآمد،
جسارت خروج از آن را نداشته و از سویی سرمایه و فناوری لازم برای ایجاد زیرساخت های گردشگری را ندارند.
این موارد تا حدود زیادی بر بخش گردشگری ایران مصداق پیدا می‌کند.
ظرافت‌های صنعت گردشگری
گردشگری صنعتی ظریف، پیچیده، حساس و کاملا وابسته به ثبات و امنیت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی است.
از همه مهم‌تر نیازمند سخنگوی واحد ملی در عرصه بین المللی است که ملاحظات و منافع بخش خصوصی و سرمایه گذاران این حوزه را رعایت کند.
آیا امروزه کشوری می‌تواند مقاصد گردشگری دنیا را به عنوان نمونه شیخ نشین دوبی را به حمله نظامی تهدید کند؟ قطعا خیر.
چون دوبی یک مقصد گردشگری بین‌المللی است و سرمایه سرمایه‌گذاران بیش از ۱۱۳ کشور جهان بویژه سرمایه کشورهای قدرتمند دنیا در آن‌جا سرمایه گذاری شده است.
تهدید این مقصد گردشگری در حقیقت اعلام جنگ به دنیاست.
الزمات مشارکت برندها در صنعت هتلداری
سرمایه‌گذاری گردشگری بویژه در بخش هتلداری ایران دارای الزامات و ضروریات و موانع و محدودیت خاصی است
که تا به آنها پرداخته نشود نمی‌توان انتظار ورود برندهای مطرح هتلی را داشت.
عمده این موارد براساس تجربه بیش از ۲۰ سال کار مدیریتی اینجانب در سازمان گردشگری عبارتند از:
۱- عدم اختصاص زمین به صورت رایگان و یا با نازل ترین قیمت با کاربری گردشگری و معاف
از هرگونه عوارض ساخت و ساز از سوی شهرداری ها
۲- نامشخص بودن مالکیت زمین بویژه در سازمانها و شرکت های دولتی و عمومی برای سرمایه گذاران داخلی و خارجى.
۳- گران بودن غیر متعارف زمین برای احداث هتل
۴- گرانی غیرمتعارف پول در ایران.
۵- زمین محل پروژه برای اخذ تسهیلات بانکی جزء آورده سرمایه گذار محسوب نمی شود.
۶- نظام نرخ گذاری خدمات هتلی برای سرمایه گذار داخلی و خارجی در کشور تنبیهی است تا تشویقی.
۷- عدم توجیه فنی و اقتصادی پروژهای معرفی شده به سرمایه گذاران بویژه سرمایه گذاران خارجی
۸- نقص اطلاعات و ارایه داده های آماری غیر واقعی و بزرگ نمایی تعداد سفرهای داخلی.
۹- فصلی و توزیع نامناسب سفرها که بیش از نیمی از سال هتلها با ضریب اشغال کمتر از ۳۰ درصد فعالیت می‌کنند.
۱۰- عدم سیاست های تشویقی برای سفر کارکنان دولت جهت سفر در زمان خلوتی
۱۱- دو تقویمی و نابسامانی تعطیلات رسمی کشور(مناسبتی، تعطیلات آخر هفته، ایام نوروز و تعطیلات تابستانی)
۱۲- عدم خلاقیت وتنوع در تولید برنامه های سفر توسط تورگردانان داخلی وتوجه بیش از حد به مسیرهای سفر سنتی کشور
۱۳- و سرانجام دخالت غیرحرفه ای دست اندرکاران و مسئولان دولتی صنعت گردشگری کشور