رقص و موسیقی از روزگار باستان در ایران رایج بوده‌اند، رقص‌های رزمی و بزمی در دوره‌ی هخامنشیان برگزار می‌شد. در بررسی تاریخ موسیقی، آستاتیوس، در تفسیر، ایلیاد هومر، می‌نویسد:
«…ایرانیان، رقص و موسیقی را به خوبی سواری می‌آموختند،
چون معتقد بودند، رقص و موسیقی ورزشی است که مولد نیروی جسمی است.»
در تاریخ تمدن و فرهنگ ایران قبل از اسلام درباره‌ی هنر موسیقی ایران آمده که:
اقوام آریایی از دیر زمان با هنر موسیقی آشنایی داشتند و در تهیه‌ی آلات و وسایل مختلف و تنظیم آهنگ‌ها و ترانه‌های زیبا نقش موثری داشته‌اند
که، الحان پرندگان و زمزمه جویبار و وزش باد الهام‌بخش انسان‌ها در پیدایش موسیقی بوده‌اند.
برای رقص و موسیقی مذهبی، زمی و رزمی احتیاج به عوامل محرک و مهیج داشته‌اند،
موسیقی در مراسم مذهبی و زندگانی اجتماعی ایرانیان سهم زیاد داشته.
گاتها که یکی از کهن‌ترین ترانه‌های ایران باستان و جهان است، بهترین نمونه قدمت آهنگ و ترانه است.
در زمان هخامنشیان علاوه بر جنبه‌های دینی، رقص و موسیقی بیشتر جنبه‌ی رزمی پیدا کرده‌است.
از روی آثار هنری متنوع دوره هخامنشی می‌توان حدس زد
که هنر موسیقی نیز در این دوره به اندازه کافی همگام و به موازات سایر صنایع و هنرها پیشرفت و ترقی داشته است.
متن کامل این گزارش تحقیقی که به رقص و موسیقی در مناطقی چون کرمانجی، آذربایجان و کردی اختصاص دارد
را در هفتادوششمین شماره ماهنامه سفر بخوانید.