گزارش و عکس: محمد حاج ابوالفتح
اوایل بهمن ماه است.جایی در میانه کوه‌های زاگرس در استان چهارمحال و بختیاری با بارش‌های سنگین برف
زمستانی،بهشت اسکی کوهستان!
بهشت اسکی کوهستان!
تیم پنج نفره ما شب قبل وارد منطقه شده است.
جایی که در این وقت سال باید انتظار برف سنگین و سرمای شدید را داشت.
ولی انگار امسال همه چیز تغییر کرده. در ارتفاعات پایین هیچ خبری از برف نیست.
جاده‌های روستایی که هرسال به خاطر حجم بالای برف در تمام زمستان بسته می‌مانند خالی از برف است و خط برف بالاست.
غبار شدیدی از سمت غرب وارد کشور شده و دمای هوا به شدت افزایش پیدا کرده.
از همه بدتر باران شدیدی است که از چند روز قبل در تمام قسمت‌های زاگرس میانی شروع شده .
رنگ برف حتی در ارتفاعات بالا به قهوه‌ای روشن متمایل شده و رد اسکی روی برف شل آب حس اسکی روی شکلات نرم را به تو القا می‌کند.
چه حس عجیب و ناخوشایندی.
هیچ کدام از مهمانان سوییسی من از شرایط موجود خوشحال نیستند .
مدیریت کردن یک گروه سوییسی که برای اسکی به ایران آمده‌اند را هیچ راهنمای کوهستانی دوست ندارد به عهده بگیرد.
یک و نیم روز را با تلاش برای اسکی در ارتفاعات بالاتر و بررسی کردن تمام گزینه‌های موجود در این منطقه می‌گذرانیم.
تلاش ما گرچه باعث شده کمی در کوه فعالیت داشته باشیم ولی صادقانه باید گفت که هیچ‌کدام از ما خوشح
ال نیستیم!
چند ساعت را به بررسی وضع هوا از روی گزارش‌های هواشناسی در مناطق اطراف می‌گذرانیم.
در نهایت تصمیم کل گروه این است که به منطقه دیگری برویم.
چند ساعت رانندگی می‌کنیم و حالا در فریدون‌شهر هستیم.
صبح روز بعد در حالی که یک قله نه‌چندان بلند را صعود کرده‌ایم متوجه خطر جدی بهمن برف آبدار یا همان بهمن برف بهاره می‌شویم. خدای من! بهمن برف آبدار و این موقع سال؟! این آخرین چیزی است که انتظارش را داشتیم.
ما خوب می دانیم که برای اجرای برنامه‌ای ایمن، قوانین طبیعت را باید پذیرفت.
برنامه را تغییر می دهیم و تصمیم می‌گیریم به سمت اصفهان حرکت کنیم تا گشت و بازدید در اصفهان را در این روزهای میانه سفر انجام دهیم و به امید شرایط آب و هوایی بهتر در روزهای پایانی سفر باشیم.
گزارش هواشناسی برای روزهای آینده اخبار ناخوشایندی برای ما دارد.
موج دوم باران و افزایش دمای بیشتر در زاگرس میانی! آه که همه ما کلافه‌ایم.
تمام تجربه سال‌ها کوهنوردی و اسکی را روی میز ریخته‌ام و گزینه‌های مختلف را یک به یک بررسی می‌کنیم.
کوه کرکس در نزدیکی شهر نطنز.
اولین واکنش دوستان سوییسی من با شنیدن نام نطنز، پرسش در مورد فاصله این کوه با سایت هسته‌ای معروفی است که همیشه در اخبار درباره آن شنیده‌اند.
وقتی چند تصویر از کوه کرکس را به دوستم «یورگ» نشان می‌دهم با هیجانی که نمی‌تواند مخفی کند زیر لب می‌گوید:
«پس نطنز به غیر از سایت هسته‌ای چیزهای جالبی هم داره که ما درباره اش نمی دونیم!»
تنها چند ساعت بعد در حال رانندگی به سمت کوه کرکس هستیم و چشمان‌مان در گرگ‌و‌میش پیش از طلوع به دنبال ابرهایی هستند که به سرعت از روی قله می‌گذرند و پیش‌بینی آسمان صاف همراه با باد شدید را تایید می کنند.
من در فصل های مختلف و از مسیرهای متفاوت این کوه را صعود کرده‌ام.
حتی تجربه اسکی در کرکس را دارم.
ولی این بار امید به اسکی در این روزها و با این شرایط آب و هوایی کمی خوشبینانه است.
با روشن‌تر شدن هوا و نزدیک شدن به دامنه کوه، تصمیم می‌گیریم بدون اسکی به سمت قله حرکت کنیم.
با وجود این‌که ارتفاع قله کرکس نزدیک به ۳۹۰۰ متر است ولی مسیر صعود آن خیلی طولانی نیست.
کوهستان کرکس توده‌ای سنگی است که نزدیکی با کویر تصویر ویژه‌ای از این کوه زیبا ساخته است.
در حالی که در ارتفاع بالا با برف و سنگ‌های یخ زده دست و پنجه نرم می‌کنی، در افق تصویر بیابان‌های خشک فلات مرکزی ترکیب عجیبی را شکل می‌دهد. اختلاف دمای قله و مناطق خشک و بیابانی پایین دست در روزهای گذشته با بادهای شدیدی همراه بوده که منجر به تشکیل قندیل‌های یخی جالبی در قسمت پایانی مسیر شده.کمی بعد همه بر روی قله کرکس ایستاده ایم و از این صعود دلچسب به شدت هیجان زده ایم.
گویی تمام لحظه‌های دشوار و ناخوشایند روزهای گذشته در پس این برنامه فوق‌العاده گم شده‌اند.
کرکس تمام اتفاقات روزهای قبل را تغییر داده و لبخند را روی لب‌های همه ما برگردانده.
در مسیر برگشت یورگ پشت گوشم زمزمه می‌کند:
«پسر، اصلا فکرش رو نمی‌کردم چنین روز به یاد موندنی رو تو سفر داشته باشیم!» و من با خودم فکر می کنم در شرایط سخت اجرای یک تور، گاهی چه‌قدر مهم است که انعطاف پذیر باشیم.